Paul Kruger

Toen we opstonden was het behoorlijk frisjes. Het was sowieso een koude nacht geweest. 'S nachts hadden we de deken, we sliepen eerst enkel onder het laken, ook over ons heen getrokken.
Het had niet geregend, toch zag deze bergachtige omgeving er groen uit. Dat kwam volgens de restaurant dame doordat het altijd wel vochtig was op deze hoogten.
We douchten en pakten alvast de koffers. Voor het ontbijten hadden we nog even ons Wi-Fi momentje, even contact met de kinderen. Niet wetend dat we voorlopig even afgesloten zouden zijn van de buitenwereld.
Het ontbijt smaakte weer prima en we namen afscheid van onze Zuid Afrikaanse gastdame. Even daarvoor had ze aan andere gasten uitgelegd dat ze gescheiden was. Haar man had de naast het restaurant gelegen Big Swing vele malen gedaan. Dat was niet de reden van scheiding geweest. Hij leefde nog, maar niet meer met haar.
Deze Big Swing was open, althans de mannen die deze activiteit runden waren bezig de Swing te prepareren. Wij liepen er heen om te aanschouwen hoe groot de zwaai al niet was. Hij was groot! Wellicht niet het formaat 'Saskia', eens bedwongen samen met Eline, maar toch. Jammer dat we moesten vertrekken, anders ;-)
Nadat de koffers en extra's weer in het achter ruim gepropt waren, reden de poort uit eerst naar de benzinepomp om de hoek.
Voor 450 rand konden we weer een aardig stuk vooruit. Marja, als eerste chauffeur reed eerst via een bochtig parcours het berglandschap uit. Het was voorzichtig manoeuvreren hier en daar met veel potholes. De reis vlotte goed en al snel kwamen we in Hazyview. We waren nu de Nasionale Krugerwildtuin op enkel kilometers benaderd, maar hadden besloten de Paul Kruger gate te nemen. Deze lag zo' n 30 kilometer verderop.
We konden niet direct de slagboom door. Achteruit reden we de parking op. We moesten eerst tickets in het kantoor kopen. Dat stond niet echt duidelijk vermeld. Wij vrezen dan ook de lange rijen in het hoogseizoen van het Park.
Na het uitgebreide papierwerk kregen we onze toegangsbewijs, maar hoefden nog niet te betalen. Dat kwam later bij het inchecken van het kamp "Onder Sabie". Dat kamp was nu ook onze doel.
Na een plaspauze en aankoop van boekjes over de Tuin, reden we onze eerste kilometers door wat ons betreft het Hof van Eden. We werden direct getroffen door een wildvirus. We zagen direct al beesten her en der tussen de bosjes. We keken in het rond alsof we collega's wilden ontwaren in een massa van duizenden mensen, die een marathon aan het lopen zijn. Je wilde niets missen want misschien stond daar wel die ene leeuw, giraf, luipaard, ...
Na niet al te lange tijd kwamen we in het eerste kamp Skukuza. Hier besloten we, omdat het al in de middag was, wat te gaan eten. We haalden nog wat pecunia uit een ATM en vonden na eerst verdwaald te zijn in het uitgebreide kamp, het restaurant. Hier besloten we van de Take Away gebruik te maken en namen salades, broodje boerenwors, hamburgertje. De super blauwe Glansspeeu's vlogen om ons heen om gevallen eetwaar op te pikken. Mooi beesie!
Het terras van het restaurant had uitzicht op de rivier Sabie. Verderop lagen buffels langs het water.
We stapten weer in onze aircowagen en gingen verder. Het was een klein eindje maar aangezien we ook dieren moesten spotten vlotte het niet. Maak nie saak nie! We zagen al veel soorten bokken, zoals rooibok, steenbok, waterbok, koedoe. Verder kwamen we giraffen, olifanten tegen. Ogen te kort 8-)
Op een gegeven moment kwamen we in de buurt van een brug. We hadden wat roofvogels zien rondcirkelen. We dachten op de brug meer te kunnen zien en sowieso konden we zo op de rivier kijken. Op de brug kwam de dwergarend, wat we later kwamen te weten, naast ons naar beneden vliegen met zijn vleugels naast zich als een parachute. Hij ging op zijn prooi af?
We keerden aan het eind van de brug om de brug weer over te steken, zodat we weer op de juiste route konden komen. Er stond een Indiase man buiten de auto naar beneden te kijken. We stopten ook om mee te genieten, het bleek een krokodil te zijn.
Bij het opdraaien van de weg zagen we aan de overkant van de weg de dwergarend weer. Hij had een varaan gevangen en probeerde hem, worstelend met de tegenstand, dood te pikken. We parkeerden de auto een beetje schuin zodat we het tafereel goed konden volgen. De varaan leek kansloos, maar kon op een gegeven moment zijn pootje om de sterke poten van de arend slaan. Hij deed hem wankelen. Na een tijdje vloog de arend weg, eerst even zijn prooi met één poot vasthoudend, maar al snel moest hij de varaan laten vallen. We hadden geen idee wat er van hem geworden is. De vallende varaan trok wel meteen de aandacht van een aantal apen, die nieuwsgierig kwamen kijken.
Op de weg naar Onder Sabie zouden we nog vele malen stoppen. De aanvankelijke kleine reisafstand had toch een behoorlijke tijdsbeslag gehad. De middag ging al bijna over in avond, maar het was een geweldige ervaring.
Bij het inchecken moesten we nu ook de toegang tot het park, of eigenlijk de overnachtingen, betalen. Na even zoeken kwamen we bij onze kamertjes aan. Het was ten opzichte van de andere accommodaties wat primitief, maar het zag er verder schoon uit. Voor toilet, douchen, heet water moest je gebruik maken van centrale camping-achtige voorzieningen.
Eten deden we 's avonds in het restaurant aan de rivier. Het was een Mugg and Bean, waar we ook ons ontbijt zouden gebruiken. Het was er druk, maar we konden aanschuiven bij een grote tafel waar een vader met dochter zaten, die al snel vertrokken. Dat kwam niet door ons 8-) Het eten was lekker en samen met onze malaria pillen en wijntjes hadden we na afloop een heerlijk vol gevoel.
Ik weet niet waar het aan lag maar dat volle gevoel was bij mij snel verdwenen. Bij het huisje kreeg ik aandrang om het toilet te bezoeken. Ik 'vluchtte' naar de toilet ruimtes. Er volgde een volledige durchfall en na twee sessies was mijn Polenta kippetje uit mijn systeem verdwenen.
Snel slapen maar...