Montagu
Door: Wim
Blijf op de hoogte en volg Wim
19 November 2015 | Zuid-Afrika, Worcester
Vandaag moeten er weer een hoop kilometers afgelegd worden. We waren weer vroeg op, samen met het zonnetje, zodat we ook vroeg konden vertrekken. Om kwart over 8 reden we naar de receptie om de sleutels af te geven. Annemieke vermeldde er nog bij dat de reserve sleutels foetsie waren. De schoonmaakster had gisteren om hun setje gevraagd om in het huisje te kunnen.
We reden eerst naar een view point met uitzicht op de hoogste Bungy Jump ter wereld namelijk bij de Blaukrans brug. Voordat we dat gingen bekijken liepen we eerst nog naar een gigantische boom, een wandeling van een half uurtje.
Het zicht op de hoge brug waarvandaan gesprongen werd, was indrukwekkend. Zeker met de gedachte dat onze Saskia daar enkel jaren geleden ook naar beneden gesprongen was. We bekeken twee sprongen, waarvan de eerste man de meeste indruk maakte met zijn geschreeuw. Ik kreeg totaal geen neigingen om me zelf ook aan te melden.
Hierna volgde een nogal lange autorit. Het begin was mooi tot een eindje voorbij Knysna. We stopten onderweg om te tanken en om van chauffeur te wisselen.
Het schoot onderweg niet erg op. Er waren steeds snelheidsbeperkingen vanwege werkzaamheden aan en langs de weg. Het was dus constant wisselen van 120, 100, 80 en 60 kilometer per uur. En af en toe was er oponthoud door kapotte wagens, gekieperde wagens, afgevallen vracht of andere ongemakken.
Daarna volgde een nogal saaie weg, nog steeds de N2, door toch wel weer een droger uitziend gebied. Het werd ook steeds warmer. We stopten bij een picknick plek om restanten van onze self service dagen in Tsitsikamma op te maken. Iets verder stond een politieagent met zijn mobiele apparatuur snelheden te meten. Relaxed achterover liggend. Mooie baan 8-(
Vlak bij Montagu verlieten we de N2 en reden meer het binnenland in. Het land had hier een bergachtig karakter. We reden in één keer naar ons nieuwe onderkomen: de Vineyard Country House. Het was een oud gebouw, van binnen sfeervol ingericht. Ook onze kamers zagen er weer pico bello uit. De dames van deze B&B hadden het goed voor elkaar. Na het tonen van de kamers werden we ook uitgenodigd voor een welkomst drankje in de lounge. Prima ontvangst dus.
Het zwembad bood ons de gelegenheid om lekker af te koelen. Het water was frisjes, maar daardoor des te beter voor het doel. Na een paar keer plonzen voelden we ons weer fris en vrolijk. Het was zelfs lekker even te 'bakken' op de ligstoelen in de zon. Er schoven er wat wolken voor de zon, zodat het net iets aangenamer werd als bij aankomst (35 C).
Er waren ook nog enkel 'oude' gebouwen te bezichtigen in het stadje, waaronder een museumpje dat in een kerk was gevestigd. Aangezien het al half vijf was geworden en het museum tot 5 uur geopend was, spoedden wij ons het dorp in. We hadden nog 20 minuten om het 'museum' (groot woord) te bezichtigen. Een bijzonder zachtaardige jonge man bewaakte de rijkdommen van Montagu. Buiten de spulletjes, die de boeren bevolking enige tijd terug had meegesleept naar Zuidelijk Afrika (waaronder hun strenge geloof), was er ook een rek met allerlei kruidenmengsels. Het waren stuk voor stuk geneeskrachtige mengsels met verschillende doelen. Annemieke kocht één van de magische Klazien-uit-Zalk artikelen. Beide dames scoorden ook nog wat smeerseltjes. We lieten een tevreden museumdirecteur achter.
De gebouwen waren aardig, uit de tijd van de Europese inmenging. De historie ging ook terug naar de eerste president van het land, die de beruchte Apartheidsbeginselen geïntroduceerd had. Indruk maakte een klein parkje, waar gigantisch veel ibis soorten elkaar de boom uit drukten. Een gekrioel van jewelste. En dat tussen echtparen, die hun jongen aan het voeren waren. Een bijzonder (riekend) tafereel.
Na de korte omgang kregen we bij de B&B te horen, dat we niet bij het door ons gewenste restaurant Ye Old Tavern konden gaan eten. Er waren wat bussen in het lieflijke dorp gearriveerd en veel restaurants zaten behoorlijk vol. Wellicht dat we na twee uur wachten terecht konden, maar we hadden en al een beetje trek gekregen. We konden wel om 19:00 uur terecht bij een Italiaans restaurant, Piccolo Tesore.
Tussen de lokale 'boeren' bevolking gezeten aten we smakelijke pizza's en pasta. We dronken een lokaal rood wijntje uit Montagu er bij met sparkling water. Prima eten en ruim voldoende.
Terug in de Vineyard Country House namen we in de gezellige lounge nog een wijntje of iets sterkers. De 'serveerster' had dit keer wel enorme bellen ingeschonken, zodat we tijdens het weg slobberen maar een spelletje hints gingen doen. Een titel verzinnen was dit keer het moeilijkste onderdeel. Toen de glazen leeg waren, stroomden de bedjes vol.
We reden eerst naar een view point met uitzicht op de hoogste Bungy Jump ter wereld namelijk bij de Blaukrans brug. Voordat we dat gingen bekijken liepen we eerst nog naar een gigantische boom, een wandeling van een half uurtje.
Het zicht op de hoge brug waarvandaan gesprongen werd, was indrukwekkend. Zeker met de gedachte dat onze Saskia daar enkel jaren geleden ook naar beneden gesprongen was. We bekeken twee sprongen, waarvan de eerste man de meeste indruk maakte met zijn geschreeuw. Ik kreeg totaal geen neigingen om me zelf ook aan te melden.
Hierna volgde een nogal lange autorit. Het begin was mooi tot een eindje voorbij Knysna. We stopten onderweg om te tanken en om van chauffeur te wisselen.
Het schoot onderweg niet erg op. Er waren steeds snelheidsbeperkingen vanwege werkzaamheden aan en langs de weg. Het was dus constant wisselen van 120, 100, 80 en 60 kilometer per uur. En af en toe was er oponthoud door kapotte wagens, gekieperde wagens, afgevallen vracht of andere ongemakken.
Daarna volgde een nogal saaie weg, nog steeds de N2, door toch wel weer een droger uitziend gebied. Het werd ook steeds warmer. We stopten bij een picknick plek om restanten van onze self service dagen in Tsitsikamma op te maken. Iets verder stond een politieagent met zijn mobiele apparatuur snelheden te meten. Relaxed achterover liggend. Mooie baan 8-(
Vlak bij Montagu verlieten we de N2 en reden meer het binnenland in. Het land had hier een bergachtig karakter. We reden in één keer naar ons nieuwe onderkomen: de Vineyard Country House. Het was een oud gebouw, van binnen sfeervol ingericht. Ook onze kamers zagen er weer pico bello uit. De dames van deze B&B hadden het goed voor elkaar. Na het tonen van de kamers werden we ook uitgenodigd voor een welkomst drankje in de lounge. Prima ontvangst dus.
Het zwembad bood ons de gelegenheid om lekker af te koelen. Het water was frisjes, maar daardoor des te beter voor het doel. Na een paar keer plonzen voelden we ons weer fris en vrolijk. Het was zelfs lekker even te 'bakken' op de ligstoelen in de zon. Er schoven er wat wolken voor de zon, zodat het net iets aangenamer werd als bij aankomst (35 C).
Er waren ook nog enkel 'oude' gebouwen te bezichtigen in het stadje, waaronder een museumpje dat in een kerk was gevestigd. Aangezien het al half vijf was geworden en het museum tot 5 uur geopend was, spoedden wij ons het dorp in. We hadden nog 20 minuten om het 'museum' (groot woord) te bezichtigen. Een bijzonder zachtaardige jonge man bewaakte de rijkdommen van Montagu. Buiten de spulletjes, die de boeren bevolking enige tijd terug had meegesleept naar Zuidelijk Afrika (waaronder hun strenge geloof), was er ook een rek met allerlei kruidenmengsels. Het waren stuk voor stuk geneeskrachtige mengsels met verschillende doelen. Annemieke kocht één van de magische Klazien-uit-Zalk artikelen. Beide dames scoorden ook nog wat smeerseltjes. We lieten een tevreden museumdirecteur achter.
De gebouwen waren aardig, uit de tijd van de Europese inmenging. De historie ging ook terug naar de eerste president van het land, die de beruchte Apartheidsbeginselen geïntroduceerd had. Indruk maakte een klein parkje, waar gigantisch veel ibis soorten elkaar de boom uit drukten. Een gekrioel van jewelste. En dat tussen echtparen, die hun jongen aan het voeren waren. Een bijzonder (riekend) tafereel.
Na de korte omgang kregen we bij de B&B te horen, dat we niet bij het door ons gewenste restaurant Ye Old Tavern konden gaan eten. Er waren wat bussen in het lieflijke dorp gearriveerd en veel restaurants zaten behoorlijk vol. Wellicht dat we na twee uur wachten terecht konden, maar we hadden en al een beetje trek gekregen. We konden wel om 19:00 uur terecht bij een Italiaans restaurant, Piccolo Tesore.
Tussen de lokale 'boeren' bevolking gezeten aten we smakelijke pizza's en pasta. We dronken een lokaal rood wijntje uit Montagu er bij met sparkling water. Prima eten en ruim voldoende.
Terug in de Vineyard Country House namen we in de gezellige lounge nog een wijntje of iets sterkers. De 'serveerster' had dit keer wel enorme bellen ingeschonken, zodat we tijdens het weg slobberen maar een spelletje hints gingen doen. Een titel verzinnen was dit keer het moeilijkste onderdeel. Toen de glazen leeg waren, stroomden de bedjes vol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
