St. Lucia

We waren weer vroeg uit de veren. Na wat voorbereidende werkzaamheden voor het vertrek naar St. Lucia, gingen we ontbijten.
We probeerden zo veel mogelijk onze voor de self service aangeschafte voorraden leeg te maken. De muesli werd uit de vriezer gehaald. Er waren miertjes de zak van de muesli in gemarcheerd. De vriezer was de meest adequate manier om deze diertjes te doden. Hoefde je alleen nog bij het eten de dode mini-miertjes er uit te vissen. Ik at vandaag maar eens yoghurt met vruchten, zonder muesli 8-)
Het was al erg warm, de zon scheen recht de veranda op. Maar als je de stoelen zodanig omdraaide dat je met je rug naar de zon zat, kon je redelijk relaxed ontbijten.
Annemieke en Cees Jan hadden in de vroegte bezoek gehad van een aap, die vanaf de schutting op hun dak was gesprongen en daar een beetje heen en weer had gerend. We zagen 'm niet meer terug. Hadden we ook geen behoefte aan.
Weer met vol beladen wagen reden we, na uitchecken bij het kamp Mpila, naar de poort van het park. Een olifant, wat bokkies en zebra's en apen waren de laatste waarnemingen in dit park.
Na inleveren van ons toegangsbewijs (scan?) draaiden we even later de R618 weer op, bekend gebied. De reis verliep vlotjes, het was maar een korte afstand. Hoe dichter we bij St. Lucia kwamen, onze eindbestemming, hoe groener het werd. We reden op laatst door grote aangelegde bossen met hoge rechte bomen. Deze waren voor de houtwinning. Dat werd bevestigd, toen we een stuk voor St. Lucia een plat gegooid stuk bos zagen. De bomen, van hun bast ontdaan, lagen deels ook in gelijke stukken gezaagd, in stapels bijeen.
In St. Lucia hadden we snel het hotel Forest Lodge gevonden. We konden nog niet in de kamers, aangezien we wel erg vroeg waren. De vroegste in-checkers ooit! De dame bij de receptie vroeg of we een kop koffie wilden. We konden gaan zitten in de lounge. Er was Wi-Fi, dus werden direct de verschillende devices te voorschijn gehaald om een weekje Wi-Fi in te halen.
De boomhut, die Annemieke ons tot heden had voorgespiegeld, bleek een modern appartementje te zijn. Twee slaapkamers met een gezamenlijke zitkamer met keuken. Hyper modern allemaal! Was even wennen...
We liepen naar het dorp (?) ofwel we zochten McKenzie street op. Daar pinden we na wat zoeken naar een goede ATM. Een goede ÁTM is een ATM, die maximaal uitkeert. Dan hoef je maar eenmalig een bedrag voor de transactie te betalen.
We besloten te lunchen in een restaurant dat door Ria was aangeraden: Alfredo's. We waren de eersten, die op het terras plaats namen deze middag. Intussen werden we, na een bericht (Messenger) van Marja, door Ria gebeld. Live maakte ze onze maaltijd mee.
Hierna zochten we Forest Lodge weer op. We zouden naar het strand gaan. De gastvrouw van het hotel wist een leuk plekje. We moesten via de Mc. Kenziestreet helemaal omrijden langs het estuarium. We wamen aan bij Estuary Beach. Daar liep een lange vlonder langs een meertje richting strand. In het meertje dreven hippo's en er zouden ook krokodillen moeten zitten. Daar dus niet gaan zwemmen!
We liepen naar de zee, een flink eind vanaf de schaduwrijke bomen. Marja zag nog een mooi kleedje hangen, maar na opvragen van de prijs ging ze daar nog wat over nadenken. Eerst zwemmen.
Er waren weinig mensen in zee. Het leek Annemieke veiliger om daar te water te gaan waar meerder mensen aan het zwemmen waren. We liepen derhalve in de richting van een aantal badende mensen verderop. Het kostte een half uurtje, maar dan heb je ook wat. We gingen op gepaste afstand van de locals zitten.
Cees waagde zich als eerste in de branding. Er stond een sterke stroming. Als je even ging liggen voelde je je weggezogen worden richting zee. Met de wetenschap dat er voor de kust haaien voorkomen, leek het ons beter voorzichtig te zijn en niet al te diep te gaan.
Intussen waren drie lokale puber meiden vanuit de verderop staande groep langs gelopen en gingen een stukje verderop hun broeken uitspoelen en deden ook even de topjes uit.
Twee Duitse meiden lagen een stukje verderop te zonnen. Puber jongens, uit de zelfde groep locals, kwamen hen lastig vallen. Eén van de Duitse dames trad hen echter kordaat tegemoet en stuurde hen resoluut weg. Annemieke gebaarde de vrouwen, dat ze bij ons in de buurt konden gaan zitten, wat ze ook deden.
Toen de middag tegen zijn eindje liep, verlieten we het strand en liepen in omgekeerde richting het hele stuk, wat nu toch veel korter leek, terug. Bij het begin van de vlonder zaten aapjes de resten van picknicks te verorberen. Onder de vlonder zagen we nog krabben met rode scharen, die zich steeds terug trokken in hun holletjes. En de dame, waar Marja wellicht een kleed bij zou kopen, was al verdwenen. Ze moest waarschijnlijk thuis nog het eten gaan bereiden?
We gingen naar het hotel voor een drankje en om ons voor te bereiden op het avondeten. We gingen per auto, omdat er een Hippo Alarm geldt in het dorp. Deze aardige beestjes lopen 's avonds onbekommerd rond door de straten, terwijl ze heerlijk lopen te sabbelen aan het vrij groene malse gras van de gazonnetjes.
Na wat heen en weer geloop in de Mc. Kenziestreet, kozen we voor een visrestaurant met een terras boven, Ocean Basket. Er was nog één tafeltje vrij. Het was een goede keuze. Marja, Annemieke en ik zelf kozen prawns and king klip en dat was een goede keuze. Samen met een wit wijntje en sparkling water hadden we een heerlijke maaltijd.
We koelden nog een beetje af op ons balkon met een aangenaam drankje.
Het was weer een mooie dag...
Annemiek en ik zaten nog wat na. Een gaste van het hotel vertelde ons opgewonden, dat er hippos buiten liepen. Het leek ons een goed idee om even te gaan kijken, maar dat werd in eerste instantie een probleem. Hoe kwam je uit het hotel. Onze gastvrouw had wel gezegd dat je de hele dag en nacht in en uit kon lopen, maar geen enkele sleutel paste op de voordeur. Met behulp van de bewaker kwamen we er achter dat je via een achter zijdeur naar buiten en binnen kon. Buiten gekomen zagen we veel maar geen Hippo's. Jammer, maar het was niet anders.