Goede Hoop

Bij het opstaan had Annemieke een beschrijving van komende dag bij zich. Het leek er op dat we een deel van de route, die we gisteren per auto hadden afgelegd vandaag per fiets zouden gaan afleggen. Dat zinde haar helemaal niet. Het was deels een drukke smalle weg met elkaar passerend verkeer. En een bezoek aan Cape Point stond al helemaal niet vermeld.
We overtuigden haar dat het allemaal wel zou mee vallen. Zoals afgesproken meldden we ons om acht uur bij de Ashanti Lodge. Een heer binnen zij dat Ze er nog niet was, maar dat we het best binnen konden afwachten. We gingen dus in de tuin zitten om ook een oogje in het zeil (de straat) te kunnen houden. Aan de poort stond ook een dame te wachten.
De Baz Bus kwam zo tegen half negen en stopte in een zijstraat in het verlengde van ons uitzicht naar buiten. Het was een busje met een trailer er achter met de fietsen. De expeditie leider, Mark heette hij, liep naar de meid die buiten wachtte en nam haar mee naar de bus.
Wij waren intussen het hek van de Lodge uitgelopen en liepen naar hem toe. Hij zei dat de bus al vol zat, maar toen hij zijn formulier bestudeerde zag hij dat wij er ook op stonden, alleen schuin geschreven (?). We konden dus gewoon instappen. Maar wat als we netjes binnen gewacht hadden?
De bus reed nog langs een paar backpack hotels, waaronder Fawlty Towers. Er zaten buiten ons alleen maar jongeren (backpackers) in de bus. We voelden ons weer helemaal jong, net als gisteravond bij Van Hunk.
Mark maakte het programma bekend: Houtbaai met optioneel een boottochtje langs een robben eiland, bezoek aan Symon's baai met een bezoek aan de pinguïns, Chapman's Peak en dan door naar Cape Point, waar we zouden gaan fietsen. Dus toch 8-) wat we al eerder in gedachten hadden.
Bij Houtbaai was het al druk. Er stonden al veel toeristen klaar om op de boot te gaan. In tegenstelling tot 30 jaar geleden was de boot groot en zeker berekend op zo'n 100 passagiers. Aan de kade was veel vertier. Aan de kade zat een man die steeds een vis in zijn mond deed waarna een zeehond het stuk uit zijn mond kwam pakken, hoog uit het water.
Het was weer een leuk tochtje met af en toe flinke golven. Bij het eiland dreven tientallen robben in zee, speels door elkaar zwemmend. Op de rotsen zaten honderden ?) exemplaren, waarvan sommigen behoorlijk groot waren. De boot voer eerst heen langs het eilandje en daarna terug, zodat toeristen aan beide zijden zicht op het eiland hadden.
Terug in Houtbaai moesten we ons weer bij de Baz Bus melden. Mark en de chauffeur Freddy hadden intussen eten voor de lunch en een tussenstop gehaald.
Onze volgende stop was dus Symons's baai, waar we de beschermde pinguïns gingen bekijken. Ze waren hun veren aan het verliezen waardoor die exemplaren een tijdje het water niet in konden. Voordat we er waren moesten we roede lopen langs een souvenir boulevard. De meisjes hielden zich in.
Het was druk bij de pinguïns, maar die zaten overal langs en onder de plankieren die we over moesten lopen. We hadden genoeg gelegenheid on kiekjes te maken. Behalve dan als er Japanners of Chinezen zich voor jou wurmden met hun selfie sticks, die dan in jouw schootsveld verschenen. Ach ja.
We reden hierna Chapman's Peak op, maar stopten gelukkig op een andere plek als de dag er voor. Vanaf een lager standpunt hadden we toch weer een andere kijk op Houtbaai.
Mark en Freddy hadden ook wat te drinken, muffins, yoghurt klaar gezet voor consumptie. Freddy kwam helemaal op gang met grappen en grollen om zijn voornamelijk jeugdig publiek te vermaken (Freddy: wat is Cape Town without the sea, why didn't the beatles dare to climb Table Mountain (Rolling Stones)). Mark was serieuzer en vertelde veel over de punten waar we voorbij kwamen en had ook nog andere verhalen over Zuid Afrika.
Na een foto-shoot van de groep (Facebook!) reden we door naar Cape Point. De twee lieve souvenirverkopers (in de kerstsfeer) achterlatend met wat drinken, muffins en yoghurt.
Bij de Kaap was het druk bij de entree van het park. Na een paar kilometer op Cape Point sloeg de bus een zijweg in en werden de fietsen van de trailer afgehaald. Joepie we gingen fietsen! We gingen inderdaad fietsen, maar de afstand was enigszins teleurstellend, het werd een ritje van 5 kilometer.
Afijn, we benutten de tocht om een enorm grote rups te fotograferen en diverse bloemen. Ik had zelfs tijd om een praatje te maken met een Oekraïense. Ze werkte postdoctoraal in Zweden en deed onderzoek naar tuberculose. Ze was in zuid Afrika vanwege een samenwerkingsverband met de Stellenbosch universiteit.
We stopten al na een paar kilometer voor de lunch bij het Buffelsfontein informatie centrum.
Mark en Freddy hadden een tafel klaar gezet, waar iedereen wat van zijn gading af mocht pakken: diverse Broodjes, vleeswaren, kaas (cheddar), tomaten, komkommer, sla, vis (snoek), mayo, appels, banaan...
We konden er een paar gezonde broodjes van bakken, zodat we met goed gevuld gevoel de volgende uitdaging konden aangaan.
Mark had zijn eigen uitdaging. Zijn lunch tafel was nog niet helemaal afgeruimd toen een bus Indiase toeristen arriveerde. Ze zagen zijn tafeltje. Mark was zo aardig één van hen iets te offreren van het overgebleven voedsel. Als sprinkhanen dook de rest op zijn tafel af. Binnen de kortste keren was die helemaal kaal gevreten (licht overdreven). En dat terwijl hun eigen voedsel even later arriveerde. Het leek wel een AZC.
We reden naar de Cape Point en kregen daar enige tijd om naar de vuurtoren te klimmen. Het was geen moeilijk pad, maar we moesten wel even doorstappen. We konden boven weer prachtige plaatsjes schieten. Even daarvoor was de lucht gaan betrekken, maar toen we weer uit de bus gelaten werden, werd het weer blauw boven ons.
Volgens een richtingwijzer boven bij de vuurtoren was Amsterdam zo'n 9635 kilometer ver. It is a lang way to...
We gingen voor vertrek nog een ijsje halen bij het restaurant. Ze hadden daar een bijzonder verkoop proces ingericht. Je moest eerst betalen en daarna kon je met een bonnetje het ijsje ophalen. Het was softijs. De ijscoman was helaas niet één van de vlugsten. Het duurde een eeuwigheid voordat de ijsjes klaar waren. Uiteindelijk werden de bekers gevuld door een ijs-dame, die wat vlotter qua bediening was. Een geduld-leermomentje?
We stopten nog één keer en wel bij Kaap De Goede Hoop, waarbij geclaimd werd dat dit het meest zuidwestelijke (?) puntje land van Afrika is. Hier werden weer talloze foto's genomen, die mede door gebruik van de Zuid Afrikaanse vlag erg leuk werden. De vlag werd in vele standjes op de foto genomen. Na de shots en het verorberen van een watermeloen reden we terug naar Kaapstad.
Onderweg stopte de bus nog wel om een Struisvogel, bokkies en apen te bekijken. De apen zaten in het park, maar liepen volgens Mark regelmatig naar de overkant om eten te stelen bij een struisvogel farm. De boer was daar niet blij mee ;-(
De Baz Bus reed via één Lodge, vlak bij het door de eerste open hart operatie (Christiaan Barnard) bekende Groote Schuur ziekenhuis, kwamen reeds aan bij onze afzetplek, 200 m van hotel.
Na een Biertje bij de bar (Cees met zijn Duitse vriend) en wat opknappen in de hotelkamer, liepen we naar restaurant Van Hunks.
We hadden nu een andere dynamische ober die ook letterlijk ging rennen. Hij was behendig met het inschenken van wijntjes, zodat er twee flessen door heen gingen. Buiten mijn twee grote bieren. De catch of the Day (King klip) smaakte uitstekend en ook de "beef"-stukken smaakten weer goed. Cees scoorde nog een Van Hunk T-shirt voor slechts 120 rand.
Het was weer een mooie dag, die we nog eens aan de binnenkant van onze oogleden gingen naspelen.