De Waterval

18 november - De waterval
Aan de bar in huize Rotgans werd het ontbijt genuttigd. En extra boterhammetje omdat we een ommetje gingen lopen. We zouden eerst de Loerie trail omhoog lopen en daarna over gaan op de Blouduiker trail. Je loopt dan door bossen, waar vogels als de Knysna Loerie zitten en het Blouduiker bokkie. De laatste trail kwam uit aan de kust. Je zou dan nog een stukje Ottertrail kunnen doen naar de Guanogrot.
De misverstanden tussen ons en Tinus Steyn, ons contactpersoon in Zud Afrika waren deels uit de weg geruimd. Hij had de guided wandeling gecanceld, maar er moest nog wat geregeld worden over de Black Water Tubing, die niet was door gegaan.
Vlak voor de Loeri Trail zag Marja iets langs vliegen en neerstrijken op een punt hoog tegen de helling. Het was een King Fisher. Deze vloog even later naar zijn hol ergens verderop in de rotsen. Dat was een mooie kans om 'm te pakken te nemen als hij er weer uit kroop. Helaas bleef dat te lang op zich wachten. We begonnen aan de wandeling.
We stegen aanvankelijk sterk en kwamen door het Loeri bos. Helaas kregen we die niet te zien. We gingen over op het Blouduiker pad en moesten constant stijgen en dalen. Maar we liepen heerlijk koel door het bos. Er groeiden prachtige paddenstoelen.
Net nadat we een groepje oudere Zuid Afrikaners hadden ingehaald, moesten we een beekje bij een watervalletje over steken. Het zag er prachtig uit zo met de waterval op de achtergrond. Ik vroeg Marja of ze een foto van mij wilde maken staande op en steen midden in het water. Ik dacht er even naar toe te hippen, maar de stenen bleken daar allemaal nogal glad te zijn. Het resulteerde in een nat linker onderbeen inclusief bergschoen en sok. De camera, die ik in mijn hand had, bleef gelukkig ongeschonden. We moesten dus voorzichtig manoeuvrerend over het stroompje heen klauteren.
Aangezien de gemiddelde leeftijd van het groepje ouderen achter ons omstreeks de 80 lag, vond ik het niet meer als mijn plicht een handje te helpen. De dames van het gezelschap waren er blij mee.
We liepen verder zonder opmerkelijke vogel hits te scoren. Het Blouduiker pad liep uiteindelijk uit op zee, zodat we de steile kust weer af moesten dalen tot de woest beukende branding.
We keerden niet direct terug, maar besloten nog even de Guano grot en de waterval te doen. Maar dat viel, zeker nu we al 2,5 uur gelopen hadden niet mee. Het eerste stukje ging nog wel aardig, maar daarna kreeg je klim en klauterpartijen, die niet geschikt zijn voor oudere knie patiënten. Bij het traverseren van een stuk met allemaal grote keien, haakte Marja af. De lange wandeling en de grote stappen die ze af en toe moest nemen waren te veel voor haar kniegewrichten. Ze wilde geen risico lopen.
Ik liep tezamen met Annemieke en Cees Jan door. Al vrij snel na het afscheid van Marja kwamen we de grot tegen. Een behoorlijk diepe grot, die verderop alsmaar donkerder werd. We hoorden de vleermuizen die er in huisden wel maar konden ze niet zien. Lukraak werden er een paar foto's geschoten. We zien het thuis wel op de laptop!
Daarna was het nog een behoorlijk pittig stuk tot aan de waterval, die echter meer dan de moeite waard was. Het water viel beneden in een komvormige bekken, waaruit het water via een smalle doorgang in zee stortte. Na wat foto's en het bewonderen van een stel waarvan de jonge dame in allerlei poses ging liggen voor haar fotograferende vriend, keerden we terug. Ik liep wat sneller voorop om naar mijn wachtende vriendin te snellen.
Marja zat op een afgesproken punt te wachten. We liepen, voordat de Rotganzen er waren, alvast door naar de huisjes. We genoten van de rotsen, zee, het prachtige weer en een grote krekel.
Niet ver van het huisje zagen we een eind voor ons een jong stel schrikken van twee dassies (?) die heen en weer de weg over schoten. We vonden het vreemd dat ze zo achteruit deinsden. Toen we ze inhaalden vertelden ze echter, dat de grote dassie een lynx was geweest die een dassie in eerste instantie te pakken had. Door de confrontatie met het jonge stel was hij echter geschrokken, had zijn prooi weer laten vallen en was er vandoor gegaan. Opmerkelijk verhaal.
Thuis gekomen pakten we de terrasstoelen en gingen lekker voor het huisje in de zon uitrusten. Het was al half drie en hadden eigenlijk nog geen lunch gehad. De wandeling was iets langer geworden als gedacht. Toen onze metgezellen er ook weer bij waren, maakte Marja wat gezonde broodjes en dronken we er een lekker koud biertje bij. De rest van de middag rustten we wat uit.
Voor de avond stond salade Nicoise op het programma. Het was heerlijk ook al omdat we bij Annemieke en Cees op het terras in de zon zaten en we konden genieten van de zon die prachtig in zee wegzakte. Na deze fantastische zonsondergang verschenen er nog twee Blouduikers (hert-achtigen) die heerlijk ontspannen aan het grazen waren naast de huisjes en de camping. Verder hielden vele meeuwen ons in de gaten en kwamen regelmatig in de buurt zitten om te kijken of er niet iets naar beneden viel. Dat gebeurde niet. Wat er wel viel was een buurmeisje, die naar ons capriolen uithaalde om de aandacht te trekken en te houden. Ze donderde ergens vanaf, terwijl ze stond te zingen en te springen.
Toen het donkerder werd gingen we nog even binnen aan de bar zitten om de reis naar Montagu te bespreken. Niet veel later doken we weer in onze bedjes om te luisteren naar het bonken van de golven.