Addo Den Haag

Na de turbulente avond werd er slecht geslapen. Om vijf uur zou de wekker weer gaan, maar iedereen was eerder wakker. Op tijd hadden we dus de koffers gepakt en waren we klaar voor een verplaatsing naar Port Elisabeth per vliegtuig.
We vertrokken via een andere route als aangegeven via de 2go organisatie. Bob van de B&B had de route aanbevolen. Het verliep allemaal vlotjes. De weg naar het vliegveld was eenvoudig en ook het inleveren van de rental car liep goed, buiten het over-het-hoofd zien van de Tom-Tom snoertjes om.
Het King Shake International vliegveld is een modern gebouw. Mooi ruim opgezet. Wel bijzonder dat ze al lekker in de kerstsfeer verkeerden.
We waren te vroeg en de incheck balies van onze vlucht stonden nog niet vermeld op het informatie bord. Maar met enig geduld en andere bezigheden kwamen we een heel eind. Na het inchecken verorberden we eerst nog een deel van ons ontbijt. Dat viel niet geheel in goede aarde, omdat er boter op de broodjes was gesmeerd. En als we (Marja en ik) ergens een hekel aan hebben!
Voorbij de controle moest Cees nog even shoppen, een springbok shirtje. Eindelijk had hij er één van zijn keuze kunnen aanschaffen. Het duurde nog even voordat we konden boarden, maar een kop hete koffie doodde netjes de tijd.
Ik zelf vond het nog wel spannend dat er een man met lange baard met zijn vrouw in nikab gekleed met twee kinderen aan boord gingen. We hadden eigenlijk net vernomen van de bloederige aanslagen in Parijs. Ja en dan ga je toch...
De vlucht verliep volgens schema. We waren om 7:45 vertrokken en omstreeks een uur of negen landen we in Sint Elisabeth. We stapten buiten uit en al vlotjes hadden we onze koffers te pakken.
De nieuwe huurauto huren was een ander verhaal. Dat kostte een half uur, maar toen hadden we ook een auto van wereld klasse, een Mercedes. De bagageruimte was krap, we hadden een Tom-Tom gehuurd maar er zat al navigatie in en er zaten ontzettend veel knopjes in de auto. Niet erg intuïtief en gebruiksvriendelijk. Ook zat er geen reserveband in, maar het verhaal was dat je op een lekke band nog wel 50 kilometer kon rijden naar een steunpunt van de autoverhuurder.
Na wat knoppen uitproberen reden we weg richting Adddo, het olifantenpark. Er heerste aan het begin enige verwarring aangezien ik dacht dat we al richting Kaapstad zouden rijden. Addo ligt echter noordelijk ten opzichte van Sint Elisabeth. Het feit dat de oceaan zich aan mijn rechterzijde bevond tijdens het rijden was dus gewoon wel goed.
Voor we het park ingingen kochten we boodschappen voor de avond en de ochtend, we hadden weer self service. Dit keer kozen we voor het gemak met deels een kant en klare kipmaaltijd met wat ijst en boontjes er bij. We kochten het bij een Kwik Spar in Colchester, een plaatsje net onder ons kamp Matyholweni. Toen we het plaatsje binnen reden zag het er niet naar uit dat er in het dorp sowieso boodschappen te halen waren. Deze Spar, goed uitgerust, redde ons.
Bij het inschrijven bij de Gate hoorden we dat we nog niet naar de huisjes konden gaan en pas om 14:00 terecht konden. De sleutels konden we bij deze Gate ophalen. Het kamp lag niet zo ver er vandaan
We besloten dan maar eerst vol beladen nar een picknick plaats te rijden. We moesten daarbij een groot del van het park doorkruizen. Dit deel van zuidelijk Afrika had meer regen meegekregen als het meer noordelijke deel. De bomen en struiken waren groener, er was meer gras en we zagen meer bloemen. Nadeel was dat je bij het eerste deel van de rit niets in het dichte struikgewas kon ontdekken.
Maar onderweg naar de picknick plek kwamen we open vlaktes tegen, waarop weer volop te zien was. De hartenbeest en eland waren buiten de olifanten bijzondere beesten. En, waar de meeste mensen aan voorbij reden, de voëls werden door ons ook met bijzondere belangstelling bekeken.
De picknick plaats bestond uit een grote ronde plek waar rondom overdekte privé plekjes waren gecreëerd, waar je wat kon gaan eten en drinken. We improviseerden met boterhammen met een stuk worst er tussen. Dat was al een aardige kluif.
We reden (Marja) hierna terug naar de Gate om de sleutels te halen. Het liep inmiddels al tegen vieren (ook op de terugweg weer mooie plaatjes 8-). Met de sleutels in de handen waren we binnen korte tijd bij onze huisjes. Het waren weer leuke hutten met rieten daken met aan de voorkant een balkonnetje. Wij hadden zelf niet veel uitzicht, omdat er veel hoge struiken voor stonden. Onze buren hadden meer zicht, zodat we besloten daar ons avondeten te nuttigen.
We liepen nog een stukje naar het einde van het kamp. Annemieke had een huisje gevraagd aan het einde van het kamp met uitzicht op een poel waar de olifanten zouden komen drinken. We konden nergens in het kamp echter zo'n situatie ontdekken.
Na de smakelijke maaltijd en nog een kopje koffie, splitsten we ons af om naar ons eigen hut te gaan.