Hluhluwe

We moesten vandaag een aardig eindje rijden. We stonden derhalve vroeg op, wat eigenlijk ook niet zo moeilijk is als je ook vroeg er in gaat. Voor zevenen schoven we aan voor het ontbijt buffet. We waren er net voor de Hollandse Horde aan hun lange tafels aanschoven en konden dus rustig toast maken, eitje laten bakken met spek en een worstje. Daarna nog een lekker bakje muesli met yoghurt en vruchten om weer gezond te lijken. Hoewel we allemaal ongeveer het zelfde namen behoefden we vandaag niet 4*110 rand, maar minder te betalen omdat we twee lichte ontbijtjes zouden hebben genomen. Geen idee welke criteria hieraan ten grondslag lagen. Afijn, we namen afscheid van het restaurant en de bijzondere vijver en gingen nog één keer naar onze kraal om koffers, zo nodig, verder in te pakken en de achterbak van de auto weer eens lekker te vullen.
Om acht uur reden we terug naar de drukke stad Manzini. Het was rustig op deze zondag, zodat we vlotter de stad doorkruisten als op de heenweg. Na Manzini moesten we na 7 km de MR8 richting Big Bend en Lavumisa nemen. Ook op deze weg moest Marja oppassen voor de af en toe verraderlijke drempels (traffic hump). Eén werd pas laat gezien, hetgeen een noodstop veroorzaakte. Marja reed door tot we zo'n 30 km voor de grens een wildpark met restaurant op onze weg kwam. Weer een noodstop dus;-) Na bezoek van de giftshop (warthog Annemieke) ging Cees Jan achter het stuur zitten.
Niet veel later mochten we het grensritueel van 2 dagen terug herhalen. Voor ons was net een bus gestopt waarvan de Franse passagiers ook door de paspoort controle moesten. Dat leek gezien onze ervaringen bij de eerste grenspost een langdurige geschiedenis te worden. Het personeel in het aanzienlijk beter geoutilleerde gebouw was gelukkig ook wat efficiënter. We kwamen er redelijk snel doorheen. Alleen Cees moest nog een extra stempel van een extra beambte (goed voor de werkgelegenheid) halen. Daarna reden we door de sluizen van de grens van Kwasiland Swaziland.
Mooi dat je hier dan weer mensen hebt die het bonnetje van de auto aannemen en een die de hefboom omhoog haalt.
We dachten klaar te zijn, maar moesten nog een soortgelijk toneelstukje ondergaan aan de Zuid Afrikaanse kant.
Daarna was het gassen en draaiden wat later de N2 richting Durban op. De Tom-Tom gaf aan dat de route veel korter was dan stond aan gegeven door 2Go. We moesten echter niet naar het plaatsje Hluhluwe, maar naar het wildpark Hluhluwe-iMfolozi. Daarvoor moesten we zo'n 45 km verder rijden voor de afslag. Dachten we even goed weg te komen vandaag.
Maar voordat we naar onze nieuwe accommodaties gingen sloegen we eerst linksaf i.p.v. rechtsaf om bij Mtubatuba boodschappen te gaan doen. De komende twee dagen zouden volledig selfservice zijn oftewel zelf koken. In de auto was al een boodschappenlijst gemaakt voor een avondje BBQ en een avond spaghetti.
Aan het begin van het dorp was een Spar. We sloegen vanaf de R618 linksaf om bij de winkel te parkeren. Het was in de winkel wat zoeken, maar uiteindelijk hadden we een karretje vol, waarbij we ons ook nog van 2 ontbijtjes hadden voorzien. We wipten nog even naar de overkant om wat inkopen te doen bij de liquor store. Lekker bepakt togen we richting wildpark en de route was nu verder eenvoudig, wat mij betreft: rechts de R618 weer op en dan doorrijden tot we in iMfolozi zouden zijn. Die route werd in eerste instantie ook ingezet, maar onderweg speelde een foutief van der Wielen-gen op. We zouden op de verkeerde weg zitten, we hadden niet de N2 moeten oversteken, we moesten terug naar het begin. Cees was daar gevoelig voor, zodat we weer helemaal naar de N2 terug reden. Er werd nogmaals fijntjes uitgelegd welke weg we moesten hebben naar het wildpark (R618) en gevraagd welke grote plaats daar aan lag in die richting: Nongoma. We reden terug op de eerder bereden route, maar nu met instemming van het gehele navigatie panel 8-(
We redden eerst het grote reservaat binnen via de R618 alvorens we afsloegen naar de Nyalazi poort van iMfolozi. Ook hier weer papieren plichtplegingen om een toegang tot het park te krijgen. Net als bij Kruger hoefden we hier nog niet de bijdrage van overnachtingen per persoon per nacht (175) te betalen, maar bij het inchecken bij ons kamp Mpila.
We toonden het bewijs bij de poort, maar het genoteerde autonummer bleek niet te kloppen met het werkelijke nummer. Het kostte nog even tijd voor het gecorrigeerde formulier, voordat we verder konden rijden.
Het park was heuvelachtig. Het was mooi. Maar ook hier was pijnlijk de grote droogte van zuidelijk Afrika te zien. Van een best wel grote rivier, de Black Umfolozi, was qua water niet veel meer over dan enkele waterpoeltjes. We reden verder met hier en daar een stop om wat beesten en vogels te bekijken.
Onze namen stonden bij het kantoortje van Mpila al op een bord geschreven toen we daar nar binnen stapten. Na inchecken en betalen konden we naar onze bungalows gaan (2 en 3). Deze zagen er leuk uit met een klein terrasje, veranda aan de voorkant met uitzicht over de omgeving. Helaas was het uitzicht wazig door het hete weer en het vocht in de lucht.
Na inrichten en borrel maakten de dames het eten klaar (boerenworst, beeflapje in marinade, salades) en staken de heren even later de BBQ aan. Dat laatste ging best wel snel mede door de harde wind die vanuit het dal naar ons de berg op woei.
Intussen was het al donker aan het worden. Op één of andere manier had men mij als braaimeester bestempeld, zodat ik de knijptang mocht/moest bedienen.
Het braaien ging goed, de worst was lekker maar te veel. Een deel van de worst verdween in de koelkast voor het ontbijt. De biefstuk was lekker mals en wat er over was (andere structuur) werd later op de braai gegooid.
Intussen werden de braaien van wat buren ook aangestoken. Een andere buurman, die later een professionele amateur fotograaf te zijn (super Kruger foto's), kwam bij Annemieke de oven lenen, omdat ie bij hun bungalow niet goed werkte. Verder waren er nog schotten en een man die nu Zuid Afrikaan was, maar verder geloof ik in Australië was geboren. Er werd wat gekeuveld hier en daar.
We hadden al wat wrattenzwijnen gezien, maar terwijl er gepraat werd zag ik een schim die leek op een... Het bleek een hyena te zijn. Deze beesten komen gewoon wat rondneuzen om te kijken of er geen makkelijk eten te scoren is. Ook aan de andere kant van het veldje verscheen er één. Later bleek bij de Schotten dat een hyena een halve kip van de brandende BBQ had gejat. Heel bijzonder. We hoorden we later dat je gewoon bij het vlees moet blijven staan? Dan komen ze niet dichterbij. Verlaat je echter je plekje dan zijn ze stoutmoedig genoeg om toe te slaan.
Annemieke had het niet meer: hyena's!!! Er verschenen later nog een aantal, zodat iedereen zich terug trok op de veranda. Maar brutaliteit is een hyena niet vreemd. Even later liep er eentje op zijn gemak vlak voor ons terrasje langs. Het duurde dus niet lang voordat we 'veilig' binnen zaten. Lekker naar bed en dromen over?