Filevorming en Vertraging

Lekker vroeg maakten we onze wandeling naar M&B voor het ontbijt. Nog één keer genoten we van het paradijselijke uitzicht op de rivier Sabie met hippo's, bokkies, krokodillen. Er vlogen nog wat roofvogels over, zoals de wouw en de visarend. Het was te mooi om waar te zijn. Maar we moesten toch echt Lower Sabie gaan verlaten.
Na ons tropisch ontbijt (gezond) gingen we terug naar de appartementen om de koffers en rest van de bagage weer in de auto te proppen. Het lukte weer, waarbij ook de koeltassen van Ria met bevroren water als koelelementen een mooi plekkie kregen.
We reden eerst naar Crocodile Bridge in zuidelijke richting. Het eerste stuk leverde niet veel nieuwigheden op maar het laatste stuk bezorgde ons een laatste Good Feeling over het Kruger Park. Een paar girafjes vlak langs de kant van de weg, de Bromvogel en op laatst bij een brug een wederom paradijsachtig tafereel. Met een idyllische achtergrond stonden verderop twee giraffen zich te laven aan het water van de rivier bij een stroomversnelling. Met de benen wijd! Daar achter stonden nog een paar bokkies. Aan de andere kant van de brug stonden verder op de rotsen de grote reiger, saalbekooievaar. In de boom zat ook nog een ibis-soort.
Helemaal blij verlieten we het park richting Komatie Poort. Hier aangekomen moesten we een paar dingen regelen: geld halen, benzine tanken en een poetsmiddel vinden om wat krassen van de huurauto weg te wrijven.
We stopten in de hoofdstraat nabij een druk kruispunt om benzine te tanken. Het was een komen en gaan en een slager was tussen de drukte zijn blote varkens aan het uitladen. Menig één moest bukken om niet knock out te gaan. Hij draaide het varken dat op zijn rug lag af en toe naar links en naar rechts. Naast het benzine station kon ook de blaas geledigd worden hetgeen voor een aantal nodig was.
Geld was inmiddels ook gehaald zodat we nog het poetsmiddel moesten halen. Een Spar verderop zou uitkomst moeten bieden. Het was een klein winkelcentrum, moderner dan de eerder in de winkelstraat waargenomen middenstand. Er werden hier ook wat bananen, beschuitjes gehaald maar voor de poets moesten we weer terug de winkelstraat in naar een handel met auto-onderdelen.
Geheel tevreden, ze hadden wat we wilden, reden we op weg naar Mananga, de grenspost van Swaziland. Aangezien de Tom-Tom de plaatsen in Swaziland waar we heen reisden niet kon vinden, maakten we gebruik van de reisbeschrijving van rsa2go. Dat ging ook prima. Door suikerriet velden reden we richting Manzini.
Bij Mananga moesten we stoppen voor de douane. Een dame gebaarde ons aan de kant te parkeren, waarna we aan de overkant van de weg moesten inchecken. We stapten Arrival binnen, waarna we werden verordonneerd naar de andere kant van het hek bij Departure te gaan staan. Ok? Na de eerste formulieren en stempels in het paspoort konden we door naar het loket een hutje verderop om wegenbelasting te betalen. Het verliep al bij al redelijk vlot. Ook werd er bij mij expliciet gevraagd of één van mijn namen Maria was. Het antwoord was Ja. Ik kon er niets aan doen! Het kwam hen vreemd voor.
Hierna waren gereed om Swaziland binnen te rijden. Eén man aan de poort nam nog het formuliertje, dat zijn collega's hadden gecreëerd, in beslag waarna hij een andere beambte de opdracht gaf de hefboom omhoog te halen. Lean Six Sigma?
Je kon redelijk doorrijden, hoewel we regelmatig gehinderd werden door potholes en verkeersdrempels, die je zeker niet kon negeren. Eén keer werd er een drempel over het hoofd gezien, waardoor de passagiers met de hoofden tegen het plafond bonkten.
In Manzini, grote stad, werden we gehinderd door een file. Ze waren druk aan de wegen bezig. Een aantal banen waren afgesloten weliswaar, maar we waren toch verbaasd dat hier zoveel verkeer reed. In de rest van het door ons doorkruiste land kwam je haast geen auto tegen. Het kostte wat extra tijd, maar uiteindelijk konden we op een grote weg richting Mbabane de afslag naar Mlilwane nemen. Via een gravel weg kwamen aan de Mlilwane Sangweni poort. Daar checkten we samen met drie Nederlandse jongens in. Na de toegang voor twee nachten Mlilwane betaald te hebben waren we klaar om 30 jaar na dato wederom een bezoek te brengen aan dit wildpark.
Bij het Rest Camp melden we ons bij de balie en na de laatste plichtplegingen werden we begeleid naar onze B-Hives, hutjes gebouwd met riet volgens Swaziland tradities in de vorm van een bijenkorf. Het waren prachtige accommodaties met achter de hutjes aangesloten toilet en douche ruimte. Ontzettend gaaf. We voelden er ons direct thuis.
Na inrichten vertrokken we naar het restaurant aan een meertje. Hadden we hier 30 jaar geleden Hippo's en barbelen gezien. Er zaten nu rondom het meertje veel vogels, reigers, lepelaar, ...
We namen wat te drinken en bespraken een tafel voor de avond. Er bleek die avond een buffet te zijn, waar je onder andere impala kon eten. Dat was in die 30 jaar dus niet veranderd.
Het buffet smaakte prima. We begonnen met een soepje, daarna de hoofdgerechten en we eindigden met een soort appelgebak met slagroom. Koffie kon je daarna zelf inschenken.
Na het eten gaf de lokale bevolking nog een zang-dans voorstelling. Het was sfeervol. Na afloop mocht je vrijwillig een donatie in een schaal gooien.
Iets verder smeulde een kampvuur, dat continue brandende gehouden werd. Het was een mooi einde van deze dag.